Direct naar artikelinhoud

Willy Stähle (1954-2015), blonde fee op waterski's

Als een blonde fee rees ze op uit het water. Willy Stähle was meervoudig kampioen waterskiën, maar belandde in een rolstoel en raakte in een isolement.

Willy Stähle in 1971.Beeld Hollandse Hoogte

Ze was pas 6 toen haar vader Fred Stähle tegen zijn dochter Willy Juana zei: 'Laten we bananen gaan doen.' Die uitdrukking was in hun woonplaats Caracas (Venezuela) een populaire term voor waterskiën. Het meisje bond de waterski's onder en bleek vervolgens een natuurtalent te zijn.

Blonde fee

Op haar 9de jaar won ze de nationale titel in Venezuela. Toen ze in 1966 met haar ouders terugkeerde naar Nederland had het er meteen een waterski-kampioen bij. Waterskiën werd een serieuze sport, die vaak te zien was op televisie.

In 1971 werd ze op haar 17de in het Spaanse Banolas wereldkampioen. Iedereen keek ademloos naar de blonde fee die oprees uit het water als een zeemeermin en sprongen maakte van 30 meter, met 55 kilometer per uur slaloms uitvoerde en sierlijke figuren liet zien. De huldiging in haar woonplaats Bergen haalde het NOS Journaal. De 'godin van het water' stond als sportvrouw van het jaar naast schaatser Ard Schenk. Een jaar later was waterskiën demonstratiesport op de Olympische Spelen. Stähle haalde goud en zilver.

Dwarslaesie

Nadat ze in 1975 bij het Europees kampioenschap drie gouden medailles had gewonnen (op de slalom, de figuren en de overall), besloot ze te stoppen. In AVRO Sportpanorama kondigde ze aan fysiotherapie te gaan studeren en meer tijd te willen besteden aan haar hobby's te willen besteden, zoals muziek. Gelijk was waterskiën topsport af.

Haar tien jaar jongere zusje Clara koestert de herinneringen: 'Ik denk vooral terug aan de momenten thuis met mijn zus.'

Op 9 augustus 1983 stond een klein bericht in de krant: Willy Stähle was zwaargewond geraakt bij een mislukte parachutesprong op vliegveld Teuge. Ze bleek een dwarslaesie te hebben opgelopen. Op haar 29ste zat ze in een rolstoel en probeerde haar leven opnieuw in te richten.

Dwarslaesie
Beeld Creative commons

Uitweg voor adrenaline

Clara: 'Ineens gingen mensen tegen haar praten alsof ze een kleuter was. Als je benen het niet meer doen, wordt vaak gedacht dat ook je hersenen niet meer werken.' Willy besloot naar de Rietveld Academie te gaan. Haar schilderijen hadden iets speels en ondeugends, maar ze brak er niet mee door.

Ze had een uitweg voor de adrenaline nodig. Op haar 32ste maakte ze nog een duosprong om iets van de kick van het parachutespringen te ervaren.

Het nieuwe leven was zwaar, zo vertelde ze in tv-interviews met Sonja Barend (in de jaren tachtig) en Wilfried de Jong (in 2000): 'Het afkicken van die spanning en sensatie heb ik verschrikkelijk moeilijk gevonden. Eigenlijk ben je ook in gedachten verlamd, omdat je niet weet wat je gaat doen in de toekomst. Er gaan dagen voorbij dat je een beetje apathisch uit het raam zit te kijken. Als er in tien jaar niets verandert, maak ik er een einde aan.'

Eigenlijk ben je ook in gedachten verlamd, omdat je niet weet wat je gaat doen in de toekomst
Clara

Isolement

Uiteindelijk koos ze voor het isolement. In 2006 was ze nog een keer te gast op het Sportgala. Ze reisde naar Marokko en ging mediteren. Verslaggever Marcel Goedhart - een van de mensen die begin jaren zeventig op haar verliefd was geworden - maakte voor het tv-programma Andere Tijden Sport in 2011 een reportage over haar. 'Ze is blond en bloedmooi. Iedereen die bij haar in de buurt komt raakt betoverd', zo kondigde Tom Egbers het item aan. Op de muziek van The Isley Brothers, met het nummer Who's That Lady, werden haar kunsten nog één keer uit de archieven opgeduikeld. Maar Stähle had geen zin om haar medewerking te verlenen.

Op 27 augustus werd Willy Stähle dood gevonden. Met een kennisgeving van haar twee zussen werd het overlijden bekendgemaakt. Op 10 september vond de begrafenis plaats op Zorgvlied in Amsterdam. Ze werd bijgezet in het familiegraf.